ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ-ΝΕΟΥΣ

ΕΤΟΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

Καθημερινώς ακούμε για εκατομμύρια παιδιά πού ζουν εγκαταλελειμμένα, έκθετα σε κακο­ποίηση, επαιτεία, σεξουαλική εκμετάλλευση, χωρίς στοιχειώδη εκπαίδευση, χωρίς διατροφή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πρόσφατη ειδησε­ογραφία αναφέρει συγκεκριμένους αριθμούς πού θα έπρεπε να μας κάνουν να ντρεπώμεθα για τον πολιτισμό μας.

«Ή φτώχεια σκοτώνει σε ολόκληρο τον κόσμο κάθε χρόνο έντεκα εκατομμύρια παιδιά, σύμφωνα με στοιχειακής αρμόδιας υπηρεσίας των Ηνωμένων Εθνών, UNICER .Την ίδια ώρα 150.000.000 παιδιά υποσιτίζονται, 120.000.000 δεν πηγαίνουν σχολείο, ενώ πάνω από τα μισά παιδιά στον κόσμο δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και σε εγκαταστάσεις υγιεινής...»

Θλιβερό σταχυολόγημα πού κάνει κάθε ευαί­σθητη καρδιά να σφίγγεται από πόνο και οργή. Ή τρυφερή ηλικία, ανυπεράσπιστη, αλέθεται μέσα στα ακάθαρτα γρανάζια της απάνθρωπης σκληρότητος και της ηθικής αναισθησίας. Και ύστερα θριαμβολο­γούμε και γιορτάζουμε την «Παγκόσμια "Ημέρα του Παιδιού». Συνέδρια Διεθνή για το Παιδί: «Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού», «στην οποία εκφρά­σθηκε ομόφωνα και παγκόσμια ή πολιτική βούληση για την προστασία του παιδιού και τα διευρυμένα δικαιώματα του, ή αναγνώριση του σε άτομο με ελευθερία εκφράσεως και συμμετοχής στην πληρο­φόρηση, στη λήψη αποφάσεων, όταν αφορούν τις προτιμήσεις του και τον τρόπο ζωής του».

Μήπως όμως θα έπρεπε να καθιερωθεί και μια ήμερα, ένας μήνας, ένα έτος διαρκείας, για τη ντροπή της εποχής μας σχετικά με τη στάση μας απέναντι στο παιδί; Έτος διαμαρτυρίας του Παιδιού για τη βάναυση και ανήθικη μεταχείριση ή μάλλον κακοποίηση του. Αυτή, δυστυχώς, είναι ή πραγματικότης.

Η μήπως δεν αποτελεί στίγμα για τον πολιτισμό μας, όταν γίνεται τόσος λόγος για το παιδί και ταυτό­χρονα τόσο προκλητική καταφρόνηση του παιδιού; Φροντίδες στις αναπτυγμένες χώρες για τη σωματική του ανάπτυξη και συναγωνισμός από τα Μ.Μ.Ε. για την ηθική του εξόντωση. Σωματική διατροφή επιμε­λημένη και ψυχική διαστροφή εκτεταμένη. Υγειονο­μικός έλεγχος στις παιδικές τροφές και σαπισμένα υποπροϊόντα στην πνευματική και μορφωτική του τροφοδοσία. Μια κοινωνία πού -ορθώς-ενδιαφέρεται για ευθυτενή και υγιή σώματα και -δυστυχώς- δεν συγκλονίζεται, όταν ή ίδια δημιουργεί κυρτωμένες ψυχές με τα ψυχοφθόρα έντυπα, τις προβολές και τον ξεπεσμό της.

Βαριά ή ευθύνη της αντιφατικής εποχής μας. Την έχει επισημάνει έδώ και δύο χιλιάδες χρόνια ό ίδιος ό Χριστός. Από τις λίγες φορές πού, ό πράος θείος Διδάσκαλος, χρησιμοποίησε τόσο σκληρή γλώσσα. Και θα έπρεπε πολύ να προβληματίσει τούς σκανδαλοποιούς της παιδικής ηλικίας: Αλίμονο σ' αυτούς πού σκανδαλίζουν ένα από τούς μικρούς αυτούς πού πιστεύουν σε μένα. Σ' εκείνους πού γίνονται αφορμή να παρασυρθεί ένα παιδί και σπρώχνουν την άπλαστη ψυχή με τη ζωή και τα έργα τους στην εξαθλίωση ή στην αμαρτία. Ανυπολόγιστο κακό μια τέτοια φθορά. Ή διαφθορά μιας ατίμητης παιδικής ψυχής ξεπερνάει και τον φόνο. Γιατί δολοφονούν μια αθώα ψυχή. Βεβηλώνουν έναν έμψυχο ναό. Είναι προτιμότερο να κρεμασθεί μυλόπετρα στο λαιμό τους και να βουλιάξουν στην ανοιχτή θάλασσα παρά να ζουν και να σκανδαλίζουν και να διαφθείρουν με την συμπεριφορά τους το ανυποψίαστο παιδί. Συνειδητοποιούν την ευθύνη τους εκείνοι πού το περιφρονούν, το εκμεταλλεύονται ή το σκανδαλί­ζουν; (Ματθ. ιη' 6).

Καιρός τα διαδραματιζόμενα γεγονότα να ξυπνήσουν τις βυθισμένες στον λήθαργο συνειδή­σεις. Να λειτουργήσει ή ευαισθησία όλων μας και να αγκαλιάσει, με ειλικρινές ενδιαφέρον, το κάθε παιδί, με τις πολυποίκιλες ανάγκες του, υλικές και πνευματικές.(Από την "ΖΩΗ")

Θλιβερός δείκτης

Στο 39ο Παιδιατρικό Συνέδριο πού πραγματοποιήθηκε τόν περασμένο Α­πρίλιο στη Θεσσαλονίκη, ένας καθη­γητής Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ανέπτυξε τό θέμα: «Συζη­τώντας με τό παιδί γιά τό διαζύγιο των γονέων του». Στα πλαίσια του Συνεδρί­ου έγιναν και οι ακόλουθες διαπιστώ­σεις: Τό διαζύγιο «παραμένει μία από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες στη ζωή των παιδιών κι αν δεν αντιμετωπιστεί σω­στά και από τούς γονείς, οι επιπτώσεις μπορεί νά είναι τραγικές. Αυξητικές τά­σεις παρουσιάζει ο αριθμός των διαζυ­γίων και στη χώρα μας τήν τελευταία 35ετία με ύπερτριπλάσιο αριθμό από τό 1971 ως τό 1995. Τήν περίοδο αυτή, σε διαζύγιο κατέληξε τό 5% των γάμων πού έγιναν τό 1971, ποσοστό πού ανήλθε σε 17,2% τό 1995. (...) Άμεσες επιπτώ­σεις έχει τό διαζύγιο κυρίως στα παιδιά προσχολικής ηλικίας. Έρευνες έδειξαν ότι ένα χρόνο μετά τόν χωρισμό οι αν­τιδράσεις των περισσοτέρων παιδιών εξαφανίστηκαν, άλλά τό 44% παρου­σίασε επιδείνωση τής ψυχολογικής κα­τάστασης, πού οφειλόταν κυρίως στη συνέχιση των συγκρούσεων των γονέ­ων» («Καθημερινή» 14-4-2009).

Και ή μεν δημοσιογράφος πού προ­βάλλει τό θέμα προσπαθεί νά μας παρηγορήσει γράφοντας ότι, «παρά τη συνεχή αύξηση, ή Ελλάδα μαζί με τήν Ιταλία έχουν τούς χαμηλότερους δείκτες διαζυγίων στην Ευρώπη», άλλά τό σημερινό ποσοστό των διαζυγίων είναι βέ­βαιο ότι υπερβαίνει κατά πολύ εκείνο του 1995 πού παρουσιάσθηκε στο παραπά­νω Συνέδριο. Ή πορεία δηλαδή τής σύγ­χρονης ελληνικής οικογένειας δυστυχώς είναι «φθίνουσα» και «αποκλίνουσα» σε μεγάλο βαθμό από τις αρχές του ιερού Ευαγγελίου. Ή καθημερινή πραγματικότη­τα μάς πληροφορεί ακόμη ότι αυξάνονται παράλληλα οι παράνομες συμβιώσεις και οι γεννήσεις παιδιών έκτος γάμου. Όλα αυτά τα οδυνηρά γεγονότα είναι τα ορατά αποτελέσματα των άντιευαγγελικών νό­μων πού ψηφίσθηκαν τήν τελευταία τρια­κονταετία από τήν Βουλή των Ελλήνων. Οι θλιβερές αυτές διαπιστώσεις πρέπει νά κινητοποιούν τούς πιστούς Χριστιανούς σε θερμή προσευχή προς τόν παντοδύναμο Κύριο γιά τήν προστασία τής οικογένειας από τις παγίδες πού τήν περικυκλώνουν, άλλά και σε συνειδητή υποστήριξη των ελληνορθόδοξων οικογενειών από μέρους μας με όλους τούς δυνατούς τρόπους.(Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΟΙ «ΞΕΝΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ»

«ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ αντιμέτωπες με τον χρόνο ερ­γασίας». Ένα φλέγον πρόβλημα για εκατομμύρια γυναίκες. «Σκέπτομαι να αποκτήσω δεύτερο παιδί, αλλά φοβάμαι. Κυμαίνομαι ανάμεσα στην ποιότητα ζωής και την επαγγελματική επιτυχία. Σήμερα ευτυ­χώς άρχισε κάποια αντίστροφη μέτρηση. Πολυάριθ­μες γυναίκες συνειδητοποιούν τα πλεονεκτήματα τής πρώτης, για ΝΑ αποφύγουν άλλωστε την εξάντληση. Έφθασε ή στιγμή, πού άνδρες και γυναίκες, ξεπερ­νούν το δίλημμα: δημόσια ζωή ή οικογένεια με παι­διά; Σύμφωνα με έρευνα του γαλλικού οργανισμού IF0P τα τρία τέταρτα των ανδρών από 25- 34ετών θεωρούν, ότι ή ζωή τού ζεύγους πρέπει νά έχει την προτεραιότητα». Κανένας δεν αμφισβητεί τις αυξη­μένες οικονομικές και άλλες ανάγκες τής σύγχρονης οικογενείας πού αναγκάζει συχνά και τούς δύο γονείς νά εργάζονται. Οι επιπτώσεις όμως από την απουσία τής μητέρας από το σπίτι, όχι σπάνια είναι καταλυτι­κές. Μικρά παιδιά, πού μεγαλώνουν σε ξένες πληρω­μένες αγκαλιές, παρουσιάζουν πολλά προβλήματα και μάλιστα, όταν αυτές πού αναλαμβάνουν το υπεύθυνο έργο τής αγωγής είναι ξένες με διαφορετικές αρχές και νοοτροπία. Για νά μην αναφερθούμε εδώ στα οι­κογενειακά δράματα, ηθικής φύσεως, πού δημιουρ­γούνται από την είσοδο των γυναικών αυτών.(Από την "ΖΩΗ")

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

«Γκρίζες ζώνες στις σχέσεις με τα παιδιά μας, άλλά και σειρά στοιχείων όσον άφορα την καθημερινότητα τους τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο, πού επιβάλλουν τουλάχιστον την επαγρύπνηση όλων», αναδεικνύει επιστημονική έρευνα πού πραγματοποιήθηκε πριν από λίγο καιρό στην περιοχή του Λεκανοπεδίου. «Στόχος της ήταν, έκτος των άλλων, νά καταδείξει τα χαρακτηριστικά της παιδικής και νεανικής βίας, όπως όμως αυτά "φιλτράρονται" μέσα από την αντίληψη των ίδιων των γονιών. Από τα πλέον ανησυχητικά μηνύματα πού αναδεικνύει ή εν λόγω

έρευνα είναι ότι οι γονείς (πού δεν έχουν πάντα τη δύναμη νά αποδεχθούν, να ομολογήσουν ή νά κατανοήσουν όλα όσα θα έπρεπε αναφορικά με τα ζητήματα πού απασχολούν τα τέκνα τους) δηλώνουν ότι σχεδόν ένα στα δύο παιδιά πάσχουν από άγχος ή κατάθλιψη! Ό τρόπος ζωής, ή καθημερινότητα στο σχολείο, το ποσοστό ένδοοικογενειακής επικοινωνίας, άλλά και άλλοι παράγοντες, όπως ή χρήση του ίντερνετ και ο παράγοντας βία (σε κάθε μορφή του),φαίνεται νά είναι από τις κύριες πηγές του προβλήματος» («Καθημερινή» 21-6-2008).

Πολύ αποκαλυπτικό το δημοσί­ευμα για την ψυχολογική κατάστα­ση της νεολαίας στη σημερινή κοι­νωνία μας. Δυστυχώς ή ατμόσφαιρα μέ­σα στην όποια κινούνται καθημερινώς τα παιδιά μας (οικογένεια, σχολείο, ΜΜΕ, κοινωνικός περίγυρος), αποδεικνύεται κά­θε άλλο παρά βοηθητική για την ομαλή ψυχική ανάπτυξη τους. Τι καλύτερο άλ­λωστε μπορεί κανείς νά περιμένει, όταν όλοι οι παράγοντες πού θα έπρεπε νά συμβάλλουν θετικά στην υγιή ανάπτυξη της νεότητας κάνουν στην πράξη το αν­τίθετο;

Λοιπόν, πρέπει νά συνειδητοποιήσου­με οι Πανέλληνες ότι διακυβεύεται το μέλ­λον του έθνους μας, όταν ή νεολαία κα­ταπονείται με ποικίλους τρόπους, κρυ­φούς ή φανερούς. Δεν μάς χρειάζονται οι μεγαλόστομες διακηρύξεις των αρμοδίων ή αναρμόδιων, πού ενδιαφέρονται τάχα είλικρινώς για τα παιδιά μας. Μία είναι ή δοκιμασμένη λύση του προβλήματος: ε­πιστροφή στις ρίζες μας, δηλαδή στην ελ­ληνορθόδοξη παράδοση μας! (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

ΒΡΕΦΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Πόση αγάπη δείχνουν οι γονείς για κάθε παιδί τους σε όποια ηλικία του! Ειδικότερα μάλιστα όταν αυ­τό βρίσκεται στην βρεφική ηλικία. Πόσες φροντίδες! Πόσες μέριμνες για το κάθε παιδί! Για την τροφή του, για τα ρούχα του, για την ψυχαγωγία και το παιχνίδι του, για το μέλλον του.

Συχνά όμως παρατηρείται μία βασικώ-τατη παράλειψη. Ενώ φροντίζουν - και με υπερβολικό τρόπο - για όλα τ' άλλα, αδιαφορούν ή υποβαθμίζουν τήν έγνοια του νά δώσουν στό παιδί τους από αυτήν την βρεφική ηλικία μία ορθόδοξη αγω­γή. Νομίζουν ίσως, εσφαλμένα, ότι κάτι τέτοιο θα πρέπει νά του δοθεί αργότε­ρα ή, το ακόμη χειρότερο, αδιαφορούν τελείως για κάτι τέτοιο. Και βλέπει κανείς παιδιά νά κολυμπούν κυριολεκτικά μέσα στα παιχνίδια, νά υπάρχει μέριμνα νά τούς μιλούν είτε οι γονείς είτε κάποιοι άλλοι σε μία ξένη γλώσσα, για νά συνηθίζουν. Νά παρακολουθούν παιδικές εκπομπές και κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση και ταυτόχρονα νά αποστερούνται μίας ορθόδοξης εκκλησιαστικής αγωγής. Κι έτσι νά στερείται το παιδί της Χάριτος και τής ευλογίας του Θεού, ενώ ταυτόχρονα αρχίζουν νά μεγαλώνουν μαζί του και τα ανθρώπινα πάθη.

Γονείς πού ηθελημένα επιλέγουν ή α­διαφορούν νά προσφέρουν μία τέτοια α­γωγή, όχι μόνο θα δώσουν λόγο στον Θεό, άλλά και πικρά θα μετανιώσουν Ίσως για την εξέλιξη του ίδιου του παιδιού τους. Αλήθεια, με ποίο δικαίωμα και με ποία καρδιά στερούμε από το μικρό παιδί την αγάπη και την ευλογία του Θεού; Νά ξέ­ραμε πραγματικά πόσο το ζημιώνουμε και από τι το στερούμε, όταν δεν το πηγαί­νουμε στον ιερό Ναό, στη θεία Λειτουργία και δεν το οδηγούμε στην θεία Κοινωνία! "Αν είσαι μάννα Χριστιανή- αν είσαι πα­τέρας πιστός- αν είσαι γιαγιά ή παππούς πού αγαπά τον Χριστό, νά ξέρης ότι έ­χεις χριστιανικό καθήκον και ευθύνη για την ορθόδοξη αγωγή του παι­διού ή του εγγο­νού σου.

Πρωτίστως θα πρέπει νά το εξ­οικείωσης με τον χώρο του ιερού Ναού. Νά μάθη το παιδί και νά αισθανθεί την εκκλησία σαν σπίτι του. Νά του μιλήσεις με αγάπη, με τρυφερότητα για τον Θεό πού έρχεται μέσα μας με την θεία Κοινωνία, τον Θεό πού μάς αγιάζει και μάς φωτίζει και από αγάπη πολλή θέ­λει νά Τον κοινωνούμε. Νά το προετοιμάσεις έτσι, ώστε χωρίς αντιδράσεις νά προσέλθει στο Μυστήριο τής θείας Κοι­νωνίας. Και νά το συνηθίσεις ώστε τα­κτικά και από πολύ μικρή ηλικία νά γεύεται το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο το πανάγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Υιού του.

Νά μάθη το παιδί από αυτή τη μικρή ηλικία νά κάνη τον σταυρό του πριν και μετά το φαγητό. Νά δει πρώτα και συν­εχώς εσένα νά το πράττεις για νά έντυπωθή και χαραχθεί στην βρεφική του αντίληψι. Νά συνηθίσει τον ήχο τής εκκλη­σιαστικής υμνωδίας, νά οσφρανθεί το θυμίαμα μπροστά στις άγιες εικόνες. Νά μάθη νά ξεχωρίζει και νά προσκυνά τον Χριστό, την Παναγία, τον άγιό του, τον τίμιο Σταυρό. Νά εξοικειωθεί με τον ιερέα, πού ποτέ δεν πρέπει νά τον ταυτίζουμε με αυτόν πού θα το τιμωρήσει ή θα το μαλώσει, όταν δεν κάθεται φρόνιμα ή δεν τρώει το φαγητό του. Θα πρέπει νά του μάθουμε ότι ο ιερέας το αγαπά, ότι το ευλογεί, και γι' αυτό θα πρέπει νά του ασπάζεται το χέρι. Το χέρι πού αγγίζει τον Ιησού Χριστο. Άλλαξαν οι εποχές. Κάποτε τα περισ­σότερα παιδιά έτσι μεγάλωναν. Τα να­νούριζαν οι μανάδες και οι γιαγιάδες τους με ύμνους και τροπάρια τής Εκ­κλησίας. Έπαιζαν στα προαύλια των Ναών. Άκουγαν και χτυπούσαν τα ίδια την καμπάνα, κι έτρεχαν νά φιλήσουν το χέρι του ιερέα. Τώρα τερατόμορφα παιχνίδια αντικαθιστούν την ιλαρότητα των αγίων. Κινούμενα σχέδια εξάπτουν την φαντασία και σταλάζουν την πονηριά, την εκδίκηση και την βία στις παιδικές ψυχές. Όμως όσοι έχουν σχέση με μικρά παιδιά, ας αναλογισθούν τις ευθύνες και το χρέος τους. Ευθύνη και χρέος νά διαφυλαχθεί το παιδί ως κόρη οφθαλμού, γιατί είναι δώρο Θεού και αυριανός πολίτης της Βασιλείας του.

Αξίζει ν' ακούσουμε στους αλλοπρόσ­αλλους και αποστατημένους καιρούς μας την παιδαγωγική νουθεσία του ά­γιου Κοσμά του Αιτωλού για το πώς ασκείται αυτή ή ορθόδοξη αγωγή. Αξίζει νά σκεφθούμε πόσο κοντά ή μακριά είμαστε από το πνεύμα των άγιων μας. Λέει ο άγιος: «Νά κάμεις μίαν εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, του Προδρόμου, νά έχεις και τον άγιων του παιδιού σου· και όταν το παιδί σου σηκώνεται από τον ύπνον νά σου γυρεύει ψωμί, μην του δίνης, μόνο νά πάρεις το ψωμί νά το βάλεις εμπρός εις την εικόνα του Χρι­στού και νά του ειπείς· "Εγώ, παιδί μου, δεν έχω ψωμί. Ό Χριστός έχει. Σήκω νά κάμεις τον σταυρόν σου, νά παρακαλέσομε τον άγιόν σου νά παρακάλεση τον Χριστό νά σου το δώσει". Και έτσι το παιδίον παρακινείται δια την άγάπην του ψωμιού και ευθύς όπού ξυπνά, τον άγιων του βλέπει. Βλέποντας τότε ο διάβο­λος το παιδίον πώς έχει την ελπίδα του εις τον Χριστόν και εις τον άγιόν του, κα­τακαίεται και φεύγει».Έτσι συμβουλεύουν οι άγιοι. "Έτσι ορίζουν νά παιδαγωγούμε τα παιδιά μας,για νά τα συνηθίσουμε νά ζουν με τούς αγίους, νά ευχαριστούν τον Χριστό και νά αποδιώχνουν τον διάβολο. Ας τούς ακούσουμε, για νά μη στερήσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας από την ορθόδοξη αγωγή την σωτήρια. (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

"ΑΦΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΡΧΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣ ΜΕ..."

Είναι σε όλους γνωστό το περιστατικό κατά το οποίο κάποιες ευσεβείς μητέρες ή κάποιοι ευσεβείς γονείς έφεραν τά μικρά παιδιά τους κοντά στον Χριστό, για νά τά ευλόγηση- «ίνα αυτών άψηται». Το περιστατικό το διασώζουν και οι τρεις συνοπτικοί Εύαγγελισταί (Ματθ. ιθ' 13-15,Μάρκ.ι' 13-16,Λουκ. ιη' 15-17).Ό ευ-αγγελιστής Λουκάς τά ονομάζει βρέφη, πού μπορεί νά σημαίνει ότι κάποια άπό τά παιδιά αυτά ήσαν πάρα πολύ μικρά και τά κρατούσαν οι μητέρες τους στήν αγκαλιά· αν και το πιθανότερο είναι ότι μπορούσαν νά περπατήσουν, διότι ο Κύ­ριος, όπως αναφέρει ή συνέχεια της διη-γήσεως, τά κάλεσε νά έλθουν κοντά του, τά αγκάλιασε με αγάπη και στοργή και τά ευλόγησε, «τιθείς τάς χείρας έπ' αυ­τά».

Οι μαθηταί τοϋ Κυρίου επέπληξαν τούς γονείς των παιδιών, είτε γιατί νόμιζαν ότι θα του προσέθεταν κόπο ή ότι θα αφαι­ρούσαν άπό τον πολύτιμο χρόνο του· είτε γιατί συμμερίζονταν τις αντιλήψεις της εποχής ότι δεν αρμόζει νά απασχο­λούν τον Κύριο για μικρά παιδιά, είτε για­τί φοβόντουσαν ότι, εάν γινόταν τέτοια αρχή, θα συνέρρεαν και των υπολοίπων γονέων τά παιδιά και ή πράξη της ευλο­γίας δεν θα είχε τελειωμό· είτε γιατί εκτι­μούσαν ότι τά μικρά παιδιά είναι θορυ­βώδη και θα ενοχλούσαν με την παρου­σία τους την ακρόαση του θείου λόγου.

Ή επίπληξη των μαθητών προς τούς γονείς των μικρών παιδιών δεν φαίνε­ται νά έγινε άπό κακή πρόθεση. Έγινε είτε άπό απειρία είτε άπό κακή αντίληψη των πραγμάτων είτε άπό έλλειψη βαθυτέρας κατανοήσεως του γνησίου πνεύμα­τος του Ευαγγελίου, το όποιο διδάσκει ότι ο Κύριος δέχεται κοντά του όλους ανεξαιρέτως τούς ανθρώπους, πολύ πε­ρισσότερο τά βρέφη και τά νήπια. Αλλά ακόμη κι αν δεν έγινε άπό κακή πρόθεση, ήταν οπωσδήποτε άστοχη ενέργεια.

Ό Κύριος τούς παρατήρησε, εκδηλώ­νοντας την έντονη απαρέσκεια του. Α­φήστε, τούς είπε, τά παιδάκια νά έλθουν κοντά μου και μη τά εμποδίζετε. «'Άφετε τά παιδία έρχεσθαι πρός με και μή κω­λύετε αυτά» (Λουκ. ιη' 16). Μην αποθαρ­ρύνετε τις ευσεβείς μητέρες πού τά έφε­ραν με εμπιστοσύνη κοντά μου. Τά παι­διά αξίζουν πιο πολύ απ’ ό,τι νομίζετε. Δεν θέλω νά τά υποτιμάτε ούτε νά τά περιφρονείτε ούτε νά λέτε ότι δεν κατα­λαβαίνουν, ούτε νά τά εμποδίζετε νά έρ-χωνται άπό μικρά κοντά μου. Δικαιώματα δεν έχουν μόνον οι μεγάλοι. Έχουν και τά μικρά παιδιά, πού είναι ή ελπίδα και το μέλλον της άνθρωπότητος.

Δυστυχώς ή άστοχη ενέργεια των μα­θητών τού Χρίστου επαναλαμβάνεται και στήν εποχή μας με διαφορετικούς ίσως τρόπους. Όλοι ομιλούν με βαρύγδου­πα λόγια και αφιερώνουν παγκόσμια ή­μερα για το παιδί, άλλα στήν πράξη καν­είς δεν εκδηλώνει προς τα παιδιά την α­πέραντη αγάπη και στοργή πού εξεδή­λωσε ο θείος Διδάσκαλος. Έχουν βεβαί­ως οι άνθρωποι σήμερα μία ευαισθησία προς τά παιδιά, πού κι αυτή είναι επη­ρεασμός άπό την χριστιανική διδασκα­λία, άλλά περιορίζουν το ενδιαφέρον τους κυρίως στις υλικές ανάγκες των παιδιών, στήν υγιεινή διατροφή τους, στο καλό ντύσιμο τους, στις σπουδές, στη νοσοκομειακή περίθαλψή τους. Για τις πνευματικές ανάγκες τους δεν δεί­χνουν κανένα σχεδόν ενδιαφέρον. Άλ­λά έτσι πού ενεργούν, είτε άπό άγνοια του θελήματος του Θεού, είτε κι άπό κακή πρόθεση ορισμένοι, εμποδίζουν τά παιδιά νά συνδεθούν με τον Χριστό και την Εκκλησία.

Το παράδοξο είναι ότι σ' αυτούς πού εμποδίζουν τά παιδιά νά έλθουν κοντά στον Χριστό, συμπεριλαμβάνονται κάπο­τε ακόμη και γονείς των παιδιών, όσο κι αν αυτό μάς φαίνεται παράξενο. Λόγου χάριν, όταν οι γονείς δεν εκκλησιάζονται την Κυριακή, δεν εκκλησιάζονται ούτε και τά παιδιά τους. Όταν οι γονείς ντύνονται κοσμικά, ντύνουν κοσμικά και τά παιδιά τους. Πόσο ωραιότερο θα ήταν οι γονείς, δίνοντας οι ίδιοι πρώτοι το καλό παράδειγμα, νά μαθαίνουν στα μικρά παιδιά τους προσευχές, νά τά μαθαί­νουν νά εκκλησιάζονται, νά κοινωνούν, νά εξομολογούνται, νά παρακολουθούν το Κατηχητικό σχολείο, νά μελετούν χρι­στιανικά βιβλία, νά λένε πάντοτε την αλήθεια, νά κάνουν πάντοτε το καλό! Τά μικρά παιδιά είναι σαν ένα λευκό βιβλίο. 'Ό,τι βλέπουν, ό,τι ακούνε, αυτό αντι­γράφουν.

Άλλά δεν είναι μόνον οι γονείς επιτιμητές των μικρών παιδιών. Μπορεί νά είναι και εκκλησιαστικοί παράγοντες και εκπαιδευτικοί και πολιτικοί και υψηλά ιστάμενα πρόσωπα και εκφωνητές εκ­πομπών στο ραδιόφωνο και τηλεπα-ρουσιαστές στήν τηλεόραση και συντά-κτες εγκυκλίων σε Υπουργεία και συντάκτες νόμων τοΰ Κράτους. Δηλαδή γί­νονται επιτιμητές των μικρών παιδιών ακόμη και πρόσωπα και φορείς πού θα έπρεπε νά στηρίζουν τούς νέους μας. Αντί νά πάρουμε όλοι μας κάτι άπό την πνευματική ομορφιά πού έχουν τά μι­κρά παιδιά· αντί νά μιμηθούμε τις αρετές πού έχουν άπό την φύση τους τά μικρά παιδιά, την αθωότητα, την άφελότητα της καρδιάς, την ανεξικακία, την αμνησικακία, την ταπείνωση, την υπακοή, την εμ­πιστοσύνη προς τούς γονείς τους, θέ­λουμε νά τά κάνουμε όπως είμαστε εμείς κι ακόμη χειρότερα.

Για όλους αυτούς πού εμποδίζουν τά παιδιά νά έλθουν κοντά στον Χριστό ισχύει ή παρατήρηση τοΰ Κυρίου μας:«Άφετε τά παιδία έρχεσθαι πρός με».Αφήστε τά παιδιά νά έλθουν κοντά μου,νά βαπτισθούν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Άγιου Πνεύματος,νά κοινωνούν Σώμα και Αίμα Χριστού,νά παίρνουν την Χάρι και την ευλογία μου! Αφήστε τά παιδιά νά έλθουν κοντά μου νά νιώσουν το χάδι της προστασίας μου, την απέραντη αγάπη και στοργή μου! Αφήστε τά παιδιά νά έλθουν κοντά μου νά τά προστατεύσω άπό τον λίβα της αμαρτίας. Τά προορίζω για τις υψηλές κορυφές της αρετής- για την ουράνια Βασιλεία μου! Αν περιμένετε πρώτα νά μεγαλώσουν τά παιδιά και μετά νά τά συνδέσετε με τον Χριστό, με την Εκκλησία, με τά ζωοπάροχα Μυστήρια, θα είναι ίσως πολύ αργά. Μπορεί νά τά έχετε ήδη χάσει! Μη αμελείτε νά τά οδηγείτε άπό μικρά κοντά μου. Συνδέστε τα με την Εκκλησία μου και την αλήθεια του Ευαγγελίου μου. (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ